“Νη Ζα, φάσκω σου και κάτεχέ το
πως δεν κατέω πράμα
για την αραζό τση κλεψάς των οζώ σου”
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
“Μα το Ζα (Δία) σου δεσμέυομαι
και έχε γνώση πως δεν γνωρίζω τίποτα
για την υπόθεση της κλεψιάς των ζώων σου.”

Οι παραπάνω στίχοι θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος του Ομηρικού ύμνου προς τον Ερμή ο οποίος γεννημένος το πρωί, κιθαριστής το μεσημέρι, κλέφτης έγινε το βράδυ των βοδιών του τοξότη Απόλλωνα. Τη λύση στην πρώτη ίσως καταγεγραμμένη μυθική ζωοκλοπή τη δίνει ο Δίας ως ο ανώτατος διαμεσολαβητής μέσα από το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης και την ανταλλαγή δώρων μεταξύ των θεών που επισφραγίζουν με παντοτινή φιλία τη σχέση τους.

Όμως όχι, τα λόγια αυτά προέρχονται από την ορεινή Κρήτη του 1900 από μια Μονή στη καρδιά του Ψηλορείτη και από μια επαναλαμβανόμενη σκηνή ενός βοσκού που ορκίζεται με παρατεταμένη την παλάμη στην εικόνα του Άη Γιώργη κάνοντας επίκληση στο Δία. ̈ Όλα αυτά σε ένα ιερό που ακόμα και σήμερα ονομάζεται Δισκούρι σα να κρατά ένα πανάρχαιο γρόφο στον ορεινό Μυλοπόταμο και το ποιμενικό τρίγωνο Ανωγείων- Ζωνιανών και Λιβαδείων.