Τα χαρακτηριστικά της καλλιεργητικής πρακτικής κηπευτικών σε θερμοκήπια που εφαρμόζουν οι σημερινοί κάτοικοι του Τυμπακίου (σύντομη έως καθόλου αγρανάπαυση, ελάχιστη συντήρηση, μειωμένες αποδόσεις, αυξημένη χρήση χημικών εισροών, αυξημένο κόστος παραγωγής κ.λπ.) εκλαμβάνονται συχνά από κυβερνητικούς και μη οργανισμούς ως στοιχεία κληρονομημένα από το γεωργικό σύστημα των προγόνων τους. Αυτές οι αντιλήψεις βασίζονται σε κακή πληροφόρηση και υπεραπλουστεύσεις που έχουν βαθιές ιστορικές ρίζες (βλ. Pretty, 2002). Πράγματι, είναι δύσκολο να κατηγοριοποιήσει κανείς τις πρακτικές των Τυμπακιανών ως «συνηθισμένες» και ευδιάκριτα «αυτόχθονες», αφού αυτές έχουν προσαρμοστεί κατά τη διάρκεια των χρόνων σε διαδοχικές κοινωνικο-πολιτικές και περιβαλλοντικές αλλαγές. Τέτοιου είδους προσαρμογές και μετασχηματισμοί επιταχύνθηκαν μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, το 1981, και αυτή τη στιγμή συμβαίνουν στο πολύπλοκο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό που αναδύθηκε έκτοτε.

Λέξεις κλειδιά: Κρήτη, συγγένεια, οικονομία, κοινωνικός μετασχηματισμός, εκπαίδευση, ονοματοθεσία, γονιμότητα (γυναικεία, ανδρική), κτηνοτροφία, γεωργία.